GŁÓWNY SZLAK SUDECKI

od Świeradowa Zdroju do Prudnika

Powstałe w 1873 roku Towarzystwo Tatrzańskie, które po odzyskaniu niepodległości w 1920 roku przyjęło nazwę Polskie Towarzystwo Tatrzańskie (PTT), jako jedno z głównych swoich zadań przyjęło udostępnianie gór. Polegało to w pierwszej kolejności na budowie dróg i ścieżek. W niedługim czasie po powstaniu rozpoczęto znakowanie szlaków turystycznych, jako podstawowego sposobu ułatwienia wędrowania obszarami górskimi. Po połączeniu PTT z Polskim Towarzystwem Krajoznawczym w 1950 roku powstało Polskie Towarzystwo Turystyczno-Krajoznawcze, które prace znakarskie traktuje jako swoje podstawowe zadanie w działalności statutowej. Wraz z rozwojem infrastruktury i zagęszczania się szlaków, konieczne stało się ujednolicenie sposobu ich znakowania. 21 grudnia 1930 roku PTT zatwierdziło ostateczny tekst instrukcji znakowania, w której ustalono standardy, praktycznie nie różniące się od dziś obowiązujących.

II wojna światowa i utrata większości terenów Karpat Wschodnich znacznie skróciła przebieg Głównego Szlaku Beskidzkiego. Polscy turyści utracili na długie lata dostęp do przepięknych terenów uprawiania turystyki. Jednocześnie stworzyły się nowe możliwości eksploracji turystycznej – w granicach Polski znalazły się Sudety. Zagospodarowywania Sudetów nie można było rozpocząć tuż po ukończeniu wojny. W góry musiał wrócić spokój. W pierwszej kolejności należało dokonać weryfikacji nazw – przecież do tego czasu były one wyłącznie w języku niemieckim.

W 1947 roku Zarząd Główny Polskiego Towarzystwa Tatrzańskiego powołał Komisję Imiennictwa Sudeckiego, której zadaniem było właśnie dokonanie zamiany nazw niemieckich na polskie. Na jej czele stanął Mieczysław Orłowicz, jeden z najbardziej zasłużonych dla rozwoju turystyki działaczy okresu międzywojennego. Będąc członkiem władz naczelnych PTT był jednocześnie przez wiele lat, przed i po wojnie, pracownikiem pionów turystycznych różnych ministerstw mających w zakresie swojego działania właśnie turystykę. Był twórcą pierwszej turystycznej organizacji studenckiej – Akademickiego Klubu Turystycznego, który utworzył we Lwowie w 1906 roku. Był autorem licznych przewodników. Główną Jego zasługą było nieustanne wspieranie działalności turystycznej szeregu stowarzyszeń budujących w okresie międzywojennym schroniska turystyczne i wytyczające szlaki turystyczne. To właśnie Jego zasługą był znaczący postęp w zagospodarowaniu turystycznym Polski.

Wspomniana powyżej Komisja zakończyła prace w 1948 roku nadając polskie nazwy ponad 1500 obiektom geograficznym w Sudetach. W uznaniu zasług Mieczysława Orłowicza w 1973 roku Komisja Turystyki Górskiej Zarządu Głównego PTTK nadała jego imię właśnie szlakowi, którego przejście zapewnia zapoznanie się z najbardziej atrakcyjnymi pasmami górskimi Sudetów – Głównemu Szlakowi Sudeckiemu.

Jerzy Kapłon
Centralny Ośrodek Turystyki Górskiej PTTK
Kraków