Pierwsze wzmianki o parafii w Dłużcu pochodzą z lat 1325-27, pierwotny kościół był murowany, obecny wzniesiono w 1780 r. W 1921 r. przedłużono nawę kościoła i połączono ją z wieżą, która powstała w 1825 r. jako wolno stojąca dzwonnica. W latach 70. XX w. przeprowadzono remont świątyni, w latach 80. konserwację wnętrza. W środku znajduje się manierystyczny ołtarz główny (z pocz. XVII w.) z obrazem Matki Boskiej Śnieżnej (może być zasłonięty obrazem św. Wawrzyńca).
W zwieńczeniu ołtarza zobaczymy późnogotycką figurę św. Mikołaja. Najcenniejszy jest zachodni ołtarz boczny – tryptyk z figurą Tronującej Najświętszej Marii Panny z 4. ćwierci XV w. Na skrzydłach tryptyku widzimy obrazy przedstawiajace świętych: Mikołaja, Katarzynę, bp. Stanisława (patrona paulińskiego kościoła na Skałce) i Barbarę. Ołtarz złożony jest z fragmentów różnych ołtarzy. Podobno miał zostać pozostawiony w Dłużcu przez króla Jana III Sobieskiego, w podzięce za wspaniałą gościnę. Drugi ołtarz boczny, po wschodniej stronie nawy, jest poświęcony głównemu patronowi świątyni – św. Mikołajowi (pocz. XVII w.).
Po przeciwnej stronie drogi, przy niebieskim szlaku, znajduje się kopiec z Kaplicą św. Józefa. Według legendy kaplica została wybudowana przez kobietę, której mąż wyruszył na wojnę i zaginął. Związała się ona z innym mężczyzną. Gdy rycerz powrócił z wojny, wyzwał nowego partnera na pojedynek, w którym obaj zginęli. Zdruzgotana wdowa pochowała ich we wspólnym grobie, nad którym usypała kopiec. Podobno mężczyźni byli braćmi, a jeden z nich miał na imię Józef. Inna wersja mówi, że zostali tu pochowani trzej austriaccy generałowie z czasów rozbiorów.